zondag 27 januari 2008

Collega-bloggers

Blogs zijn leuke dingen. Maar... je moet ze wél regelmatig bijhouden!
Op een blog (die ik bij het surfen toevallig tegenkwam) is slechts 2x iets geschreven. Blijkbaar is er bij Gemma (uit Sevenum in dit geval) érrrrrrug weinig overgebleven van het oorspronkelijke enthousiasme… Je ziet als het ware de bijdragen steeds korter worden.

Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat er in Sevenum weinig loos is, op ene Ben van E. na (die zijn revalidatie-blog nog af-en-toe bijhoudt). En de laatste mogelijkheid is, dat die boerenpummels uit Sevenum gewoon te gierig zijn om geld uit te geven aan internet. Want: een boer is een boer. Of ie nou in Sevenum zit of in Zeeland (provincie): extreem zuunig zijn ze volgens mij allemáál (zonder uitzondering)!

En ik bedoel met die benaming niet de moderne hardwerkende landbouw-ondernemer, maar die heikneuters, die sinds 20 jaar geleden hooguit 5x de eigen woon- en tevens geboorteplaats uit zijn geweest en die bijvoorbeeld zelden TV kijken en elke dag naar de kerk gaan (op zondag bij wijze van spreken in hun zondagse pak). En die nooit in een brasserie of grand café een kop koffie zullen gaan drinken, maar alles in een thermosflesje meezeulen. Onder het motto: "oe mot ow geld nie euver de balk smieten". Niet inziend, dat je met het drinken van een kop koffie ook een andere sfeer "ademt". Of je nou in een gezellig grand café, een bistrootje, een bruin café, of een lunchroom je koffie-met-eventuele-toebehoren nuttigt.

Maar om even terug te komen op de collega-blogschrijvers: bij ene Tineke (aan de geboortedatum te zien een redelijk jong ding) is het bijhouden van haar blog blijkbaar óók een probleem, want ze weet niet méér te bedenken, dan een foto van een ‘egel-op-een-plankje’ op de blog te plaatsen.
En dat voor iemand die de opleiding interieur-adviseur volgt…… Je maakt op die manier écht een statement, voor wat betreft het-heeeeeel-érrug-weinig-fantasie-aan-de-dag-leggen.

Dus beste Tineke: bij jóu ga ik dus never nooit advies halen!!!
Dat doe ik veel liever bij vriendin Sally. Die heeft oog voor mooie dingen, want ze is fotografe, vormgeefster-schilder, beeldhouwster, enzovoorts.
Ik denk dat ik binnenkort eens een interviewtje met haar ga doen. Ze heeft volgens mij méér te melden dan menig Bekend Limburger.

zondag 13 januari 2008

Red de paling

De paling is bijna uitgestorven (net als veel andere vissoorten, zoals de tonijn). Dus zou je denken: tijd om dit beestje te redden van een langzame maar onomkeerbare uitsterving.

Het grootste probleem waar de paling mee kampt: hij heeft geen mooi uiterlijk (althans in de ogen van Jan-en-Truus-Doorsnee). Als je het beest in zijn oogjes kijkt, smelt en zwijmel je niet weg; hij is niet knuffelig en aaibaar. Het is geen Jan Vayne, geen knuffelige Knut, geen schattig kippie of donzig kuikentje, geen lekker knuffelzangertje als Fransje Bauer of Jan Smit, geen gewilde ‘beauty’ zoals bijvoorbeeld een compleet goud- of wit/zilver-kleurige koi.
Nee, niets van dat alles. De paling is voor de doorsnee Nederlander een lelijk en glibberig beest.

De paling heeft, net als mensen wiens buitenkant niet gaaf, symmetrisch en ongeschonden is, een imago-probleem. Want: heb je zichtbare littekens, een hazelip, een klompvoet, grote of kleine(re) pigmentvlekken, of iets anders, dan is het al meteen gedaan met je sexy en knuffelige uiterlijk.
Wat dat betreft maken vele (domme en bekrompen) mensen geen verschil tussen een niet-perfect mens en een niet-zo-mooie vis.

En wist je dat vissen (dus ook de paling!) extreem veel gevoel hebben (gehoord in de uitzending “Dit Was Het Nieuws Niet” van omroep Llink, 27-12-2007). Dus het wordt tijd, dat we de paling eens wat diervriendelijker om zeep helpen.
In een tijd dat we honden en katten als kindertjes vertroetelen en het beste-van-het-beste te vreten geven en sommige hondensoorten design-halsbandjes en design-jasjes aantrekken, doden we de paling nog op een extreem wrede manier: eerst laten “stikken”, en het leven dát er dan nog in zit, d.m.v. een (zeer pijnlijke!!!) stalen pin door de kop, eruit rammen. Als dát geen reden genoeg is, om een diervriendelijker manier van visdoding te bedenken, nou dan weet ik het niet meer!

Ik roep bij deze alle vis-eters (inclusief Volendammers, Spakenburgers, Urkers etc.) op, om maximaal nog maar 1x in de week vis te eten (beter weinig vis, dan helemaal geen vis meer…). En dan graag christelijke hoeveelheden, anders schiet het nóg niet op!

En waar zijn trouwens Jan Smit, alle voormalige BZN-ers, Maribelle, Nick en Simon en al die andere palingvretende figuren??? Die zouden (i.p.v. het beestje nog langer uit te roeien) zich sterk moeten maken voor zijn instandhouding. Dat ben je als inwoner van een vissersdorp moreel aan deze vissoort (én alle andere) verplicht!!!

Eet smakelijk zullen we maar zeggen…

zondag 6 januari 2008

Een bijzondere boekenwinkel





In het voormalige postagentschap van de Heerlense wijk Bekkerveld, is een ideële boekenwinkel gevestigd. Het assortiment is ruim te noemen en de gehele opbrengst is voor het goede doel.
De opbrengst van 2007 was voor KiKa (Kinderen Kankervrij) bestemd.

Het adres van deze bijzondere boekenwinkel:
Van Weerden Poelmanstraat 1, Heerlen
Tel: 045-5412786

De openingstijden zijn:
Woensdag van 15.00 tot 18.00 uur
Donderdag van 12.00 tot 15.00 uur
Zaterdag van 12.00 tot 15.00 uur
Zondag van 12.00 tot 15.00 uur

Aanleveren van boeken graag tijdens deze uren.
LP’s, DVD’s en CD’s ook welkom!

dinsdag 1 januari 2008

Geen kinderen geen bezwaar



Kinderen? Ik heb ze nooit gewild, en ik zal ze ook nooit willen. Niet dat ik kinderen haat ofzo, integendeel. Maar zoals je een diepgeworteld moedergevoel kunt hebben, zo had ik altijd al een niet-moedergevoel.
En laten we even heel eerlijk zijn: een vrouw is veel méér dan een babyfabriek, waarvan het grootste deel van de schoonouders verwacht dat er in de loop van een huwelijk 1 tot 5 babies uit “floepen”.
In de jaren 60 had je de emancipatiegolf: alles wat traditioneel was, was niet langer vanzelfsprekend. Ook niet het krijgen van kinderen.
Uiteraard is de vrouw van tegenwoordig een mondige, moderne vrouw, en uiteraard is zij geëmancipeerd... Daar geloof ík dus echt geen éne reet van!!!

De emancipatie is op dit moment bijna-gelijk-nul! Want zeg nou zelf: als je bijvoorbeeld een zogenaamd breezersletje bent, dat zich door de-eerste-de-beste buurtjongen laat naaien voor een hamburger of een breezertje, nou dan ben je dus absoluut niet geëmancipeerd. En ik krijg eveneens de rillingen van meiden die op hun zestiende al vol trots verkondigen, dat ze later wel 3 of 4 kinderen willen. Nou, dan denk ik bij mezelf: stomme, leeghoofdige trut die je bent, je bent niet goed in je bovenkamer! Wie heeft je dát idee aangepraat? Je mammma? Of je tantes? Of komt het door dat schattige kleine nichtje van 6 maanden, dat je zo lief aankijkt?

Denk verder! Ooit hebben de Dolle Mina’s gevochten voor de emancipatie, en wat is er tegenwoordig nog van over? Niks! En dat allemaal dankzij al die vrouwen en meiden die roepen: Kinderen? Oooooh, wat geweldig! Die wil ik later/binnenkort ook! Alsof je het over een kamerplant of een hondje hebt…

En dan heb ik het nog niet eens over onze “nationale knuffel” Frans Bauer. In de roddelpers stond jaren geleden dat hij en zijn vriendin een groot gezin wilden. Nou, dacht ik toen bij mezelf. Fransje kan dat wel leuk gaan roepen naar de roddelpers, maar zijn partner moet dat dan wél willen. Zij moet die kinderen wel mooi 9 maanden in haar fraaie buik meesjouwen, en dan ter wereld brengen, met alle ongemakken vandien. Dus zíj is (logischerwijze) uiteindelijk degene die daar het meest over te beslissen heeft. Dát is emancipatie!

Het krijgen van kinderen is de prijs die vrouwen betalen wat betreft de emancipatie: emancipatie is namelijk de bewúste keuze om géén kinderen te nemen, óf bewust te kiezen voor adoptie! Dat dan weer wél!